Stephen L. Carter, Rada pałacowa

Stephen L. Carter,




Rada pałacowa 




Wydawnictwo: Sonia Draga
Data wydania: 2011 r.
ISBN:  9788375083255
liczba str.: 608
tytuł oryginału: Palace Council
tłumaczenie: Witold Kurylak
kategoria:  thriller






 

( recenzja opublikowana na portalu lubimyczytac.pl:

 http://lubimyczytac.pl/ksiazka/93018/rada-palacowa/opinia/44676113#opinia44676113  )        

 

 

 

Kręcąc się między półkami w bibliotece trafiłem na książkę Stephena L. Cartera zatytułowaną „Rada pałacowa” i tak zupełnie szczerze, to jest nie to czego ja jako czytelnik mogłem się spodziewać. Bo po takim tytule można się spodziewać ,że autor zajmie się polityką i kwestią politycznych walk o władzę pomiędzy frakcjami. Oczywiście polityka i to wszystko jest, pojawiają się znane postaci np. John F. Kennedy, Richard Nixon, ale o polityce mowa jest tutaj w sensie kuluarowym. Rada Pałacowa to tak naprawdę tajny organ doradczy mający charakter tzw. szarej eminencji, skupia ona 20 wpływowych osób, polityków, biznesmenów, artystów itp. 12 z tych osób ma biały kolor skóry, 8 czarny. I to jest kluczowe tutaj w sensie o czym jest ta książka?  Odpowiedź Mamy tu losy elit murzyńskich, takie dokładnie określenia stosuje w książce autor czarnoskóry intelektualista, profesor Uniwersytetu w Yale. Bohaterowie w książce sami siebie nazywają ciemniejszą nacją. Stosując standardy poprawności politycznej, mamy tu przedstawione losy kilku rodzin afrokamerykanów, to określenie w ogóle nigdzie w książce się nie pojawia. To nie znaczy oczywiście, że książka jest zła. Pod katem społecznym zapewne jest ona potrzebna wręcz konieczna, bo mamy tutaj wybitne jednostki, które coś osiągnęły w Ameryce, są to bowiem bardzo bogaci biznesmeni, a także intelektualiści, np. pisarze, profesorowie uczelni wyższych, działacze polityczni, itp. Ciekawe, że mimo, iż Ci bohaterowie są jednostkami wybitnymi zmagają się z typowymi dla czarnoskórej ludności problemami, np. wynajmowaniem niektórych hoteli, kupnem domów w dobrych dzielnicach, no i problem nietolerancji bywa dla tych osób tak samo dokuczliwy jak dla całkiem zwyczajnych ludzi czarnego koloru skóry w tym czasie.  Mamy w tej książce szeroką społeczno-polityczną panoramę Stanów Zjednoczonych w latach od 50-tych do 70 -tych XX stulecia. Dominują jednak dwa miasta jeśli chodzi o akcję są to oczywiście Nowy York i Waszyngton. Ale też akcja wykracza po za teren USA, mamy tu bowiem kilka miast europejskich, Wietnam w kontekście wojny, a także co ciekawe Afrykę. Wietnam tu jest istotny w kontekście problemów społecznych, Afroamerykanie debatują i rozważają kwestię czy warto ginąć za kraj, który ich jako mniejszość narodową prześladuje?      Rzecz jasna można się tego domyślać mamy problem protestów społecznych, organizowanych m. in przez Martina Luthera Kinga i walki o równouprawnienie ludności kolorowej.

Głównym bohaterem jest czarnoskóry pisarz, dziennikarz, także autor przemówień pisanych na zlecenie polityków z pierwszej ligi, w tym kilku prezydentów, Eddie Wesley. Współpracuje on z FBI, bowiem jego siostra Junie, podejrzewana jest o działalność wywrotową w ,fikcyjnej, w sensie, że występuje na kartach tyko tej książki, radykalnej organizacji Szlachetna Agonia, w dodatku podejrzewanej, że działa na zlecenie KGB. Można wręcz określić, że była to organizacja terrorystyczna walcząca nielegalnymi metodami o prawa ludności kolorowej, słynne były utarczki z Ku Klux Klanem, zresztą to akurat fakt autentyczny. Mamy opis uwikłania Eddiego w bieżącą politykę, a także jego dość skomplikowaną relację miłosną z Aurelią Garland, jedna z caryc Harlemu. Obydwoje są w sobie zakochani od lat młodości, jednak Aurelia wybiera bogatego murzyńskiego biznesmena Kevina Garlanda. Potem mimo, że Aurelia stosunkowo szybko została bogatą wdową nie śpieszy się jej wyjść za mąż za Eddiego, mimo, że dla nikogo nie jest tajemnicą, że go kocha. Co jest tego przyczyną? Eddie natrafia na problem istnienia Rady pałacowej, i dowiaduje się jakie były okoliczności jej powstania i roli jaką odgrywa w kraju. To przedstawiciele 20 członków rady de facto wybierają prezydentów, USA, bowiem uważają, że demokracja jest zbyt słaba i trzeba nią sterować z tzw. tylnego siedzenia. Czy te wszystkie skomplikowane sprawy się wyjaśnią?

Książka jest niezwykle interesująca. Warto przeczytać. Polecam.

Robert Silverberg, Lord Prestimion

 Robert Silverberg,

Lord Prestimion  

cykl: Kroniki Majipooru, t. 6

Wydawnictwo: Solaris 

Data wydania; 2010 r.. 

ISBN: 9788375900217

liczba str.518
tytuł oryginału;Lord Prestimion

tłumaczenia: Krzysztof Sokołowski

kategoria: science fiction

 

( recenzja opublikowana na portalu lubimyczytac.pl:

 http://lubimyczytac.pl/ksiazka/68452/lord-prestimion/opinia/44061407#opinia44061407  )    

Czytam z zachwytem kolejny, szósty, tom cyklu „Kroniki Majipooru” zatytułowany „Lord Prestimion” . Mamy w tej książce bezpośrednią kontynuację zdarzeń z poprzedniego tomu zatytułowanego 
"Czarnoksiężnicy Majipooru", tam były batalistyczne opisy wojny domowej, czyli obalenie uzurpatora Korsibara. A w tej mamy czas następujący po wojnie, zaszła też konieczność obalenia prokuratora Ni –moya Dantyrii Sambaila. Przy czym rozumienie tej funkcji  publicznej jest nieco inne,  prokurator na Majipoorze był namiestnikiem kontynentu Zimroel, później władzę nad tym kontynentem sprawowało pięciu książąt, rycerzy kandydatów  Dantiria Sambail  udając sojusznika Prestimiona, w końcu był jego kuzynem, wspierał reżim Korsibara. Po przegranej wojnie znalazł się w lochu na Zamku. Jednak zdołał stamtąd umknąć zachowując nienawiść do Prestimiona, no i narobić nowemu, legalnemu koronalowi sporo kłopotów. Poszukiwania prokuratora trwają, tym samym kolejna wojna domowa wisi w powietrzu. Tymczasem Majipoor nie pozbierał się po wojnie. Prestimion chciał dokonać niemożliwego sprawić, żeby szkody dokonane przez Korsibara i jego klikę zostały zniwelowane. Zażądał od magów, żeby dokonali za pomocą magii zbiorowej amnezji. A przecież wojny i jej efektów, bo przecież zginęli ludzie, widoczne gołym okiem są szkody wywołane działaniami zbrojnymi obydwu stron konfliktu, nie da się wymazać z pamięci. A jednak Prestimion spróbował szczęścia, czego efektem musiało widać być powszechne szaleństwo, które jest destrukcyjne, bo przyczynia się do kolejnych śmierci i wielu nowych zniszczeń. No i pojawili się Barjazidowie, jak wiemy z wcześniejszych części przedstawiciele tej dynastii byli królami snów, potęgą Majipooru. Tu mamy wyjaśnienie jak do tego doszło. Czytelnik znajduje potwierdzenie faktu, że maszynka króla snów to iście diabelski wynalazek. W szczególności to jest widoczne w czasie bezprecedensowego pojedynku ojca, który wsparł rebelianta prokuratora i syna, który opowiedział się za Prestimionem, którzy używając swoich maszyn walczyli o najwyższą stawkę ocierając się przy tym o zniszczenie psychiczne. Założenie tej mechanicznej korony i walka z przeciwnikiem dysponującym tą samą bronią to jak ujeżdżanie milionów gromów błyskawic lub pędzącej rakiety. To porównanie oddaje potęgę tej broni, i nic dziwnego, że jej posiadacze przez szereg pokoleń byli kolejną potęgą planety.

Czym tak naprawdę są potęgi Majipooru? To nie tylko władza polityczna usankcjonowana w średniowiecznym tego słowa rozumieniu, a wiec potęgi byli reprezentantami bogini na planecie. Ale też potęgi są żywiołem, działaniem świata. Potęgi w niemal dosłowny, nadprzyrodzony sposób, niczym greccy herosi ogarniają cały wielki Majipoor realnie wpływając na umysły mieszkańców planety, czyni to głównie Pani wyspy, król snów, ale również koronal i pontifex mają tą niewyobrażalną moc z której czasem korzystają, a więc jest to niemal dosłowny rząd dusz trudny na dobrą sprawę do pojęcia. Jednak realny, bowiem sny, czy prorocze wizje są niezwykłe, bo oddziałują z tą samą siłą na wydarzenia, co fakty mające miejsce w pobliżu. Dlatego trzeba się dobrze wczytać w ten cykl, żeby zrozumieć na czym tak naprawdę polega działanie Majipooru. Na tym też polega absolutna wyjątkowość tego cyklu, bowiem życie na Majipoorze ma wymiar niemal ekologiczny, wszystko jest ze sobą zżyte, stanowi jeden wielki organizm. Czytelnik podróżując na literacki Majipoor oddycha powietrzem Majipooru, podziwia widoki tej zróżnicowanej planety, doświadcza jej barw, głosów, ludzkich, nieludzkich, zwierzęcych, a nawet roślinnych, słyszymy plusk wód oceanicznych, morskich, rzek, jezior. Oczyma wyobraźni czytelnik poznaje spore obszary planety. Równie fascynujące są tutaj zarówno wsie, miasta, wielkie pustkowia i obszary gęsto zaludnione, zwiedzamy również tereny niedostępne typu góry czy pustynie. Tytuł tej części cyklu sugeruje, że Prestimion jest wyjątkowym władcą, wręcz można powiedzieć, że jest podobny do lorda Valentine’a, chyba nawet w ten sam sposób jest z innej bajki, a jednak to jest czynnik decydujący, bo Prestimion żyje życiem Majipooru troszcząc się o każdego mieszkańca i zamartwiając się, że zwykli ludzie i nieludzie też muszą się uporać z szaleństwem. Przez wszystkie karty książki głowi się co można za tym zrobić i działa tutaj niczym prorok, mesjasz, lekarz cudotwórcza. Czyżby było to nawiązanie do średniowiecznych królów cudotwórców, których Bóg obdarował łaską leczenia niektórych chorób?

Książka jest zachwycająca, pasjonująca, Silverberg kreuje rzeczywistość Majipooru nie tylko jako pisarz, ale też zdawać się może, że usiłuje wchodzić tu w rolę artysty malarza przedstawiając w niezwykły, mistrzowski sposób piękno Majipooru. Zdecydowanie polecam.

Marek Oramus, Dzień drogi do Meorii

 Marek Oramus,

Dzień drogi do Meorii  

Wydawnictwo: Wydawnictwo Iskry

Data wydania; 1990

ISBN: 8320712645

liczba str.; 302

tytuł oryginału: -------------

tłumaczenie; --------

kategoria: science fiction 

( recenzja opublikowana na portalu lubimyczytac.pl:

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/204501/dzien-drogi-do-meorii/opinia/44355865#opinia44355865  

Tym razem zainteresowałem się książką Marka Oramusa zatytułowaną „Dzień drogi do Meorii” jest to powieść science fiction. Akcję powieści autor usytuował gdzieś w kosmosie, planeta Europa 7. Mamy 107 rok Nowej Ery, która nastąpiła po Wielkim Błądzeniu. Po porażce planety Ziemia z kosmitami nazywanymi Hoam większość ludzi zginęła w wojnie, część została na Ziemi, bo kosmitom niewolnicy byli do szczęścia potrzebni, a niewielki odsetek ok kilkudziesięciu milionów ludzi udało się na kosmiczną emigrację. Zapewne koleje losów ludzi którzy trafiali na przeróżne planety bywały różne. Na planecie Europa 7 o której mowa ludziom wiedzie się dość niefortunnie. W sumie mamy tu pewien regres cywilizacyjny, ale czy akurat ten deficyt dobrobytu z tego wynika, czy raczej z zachłanności ludzi rządzących? Sugerować by to mogła chociażby tytułowa Meoria? Co to jest? Raj? A więc pomysł z Meorią jest niemal tak stary jak Biblia i pozostałe święte Księgi. Ludzie potrzebują tego rajskiego archetypu i następne stulecia niezależnie od rozwoju ludzkości, czy pozostaniemy na Ziemi, czy rzeczywiście część populacji ludzkiej szukać będzie lepszego życia w kosmosie. 

Jak wspominałem na planecie Europa 7 ludzie żyją w nędzy, i jest to dosłowna definicja ubóstwa, czyli życie na granicy ludzkiej egzystencji. Nie trudno się domyśleć, że można tu się doszukiwać zdefiniowania realiów życia w PRL –u, i fantaści, czyli twórcy science fiction. uznali, że ta otoczka, jaką oferuje ten gatunek literacki, czyli np. wykreowane przez pisarzy koncepcje przyszłości ludzkości w kosmosie, będzie do strawienia przez cenzurę. Mamy motyw walki o wolność, która również jak żywność i woda jest deficytowa, ale ludzie mimo, że utrudzeni warunkami bytowymi dostrzegają jednak konieczność zmiany systemu. No ale władza dobrze się broni wykorzystując przy tym aparat represji, ale także system nagród sprzedając ludziom marzenia o awansie społecznym. Nielicznym zapewne to się udaje, no bo jednak mierne, bierne, ale wierne kadry skądś rekrutować trzeba. 

Autor na kartach książki zawarł nie tylko opisy funkcjonowania tego systemu, ale również próby jest zrozumienia, bo dla niektórych bohaterów to jest istotna kwestia zrozumienie sensu działania tego systemu pod każdym względem. Wiadomo kosmos i wynikające z tego pytania, jak tam ludzie się znaleźli i dlaczego? Dalej pytania o Boga, funkcjonuje kościół Boga chwilowo nieobecnego i parę innych. Pojawiają się również zagadnienia rozpracowywane pod kątem doktryn politycznych, przypomina to system wzięty żywcem z „Roku 1984" Georg’a Orwella. W sumie nic dziwnego, że autor do klasyka nawiązał, bo u Orwella jest wszystko co było również Oramusowi potrzebne do opisu doktryny politycznej i koncepcji społecznych na Europie 7. O Wielkim Bracie cicho sza, ale nikt z czytelników wątpliwości nie ma, że musi być. Odnoszę wrażenie, że ta książka jest na wskroś Dickowska, czyli tutaj również mamy coś w rodzaju kosmicznej postapokalipsy, chociażby te koncepcje dotyczące Boga. No i niewątpliwie widzę tu pewną zbieżność z twórczością Janusza Andrzeja Zajdla, który tworzył fantastykę socjologizującą, której elementy u Oramusa są również obecne. Zapewne u autora „Drogi do Meorii” mamy podzerowców i nadzerowców. Tutaj edukacja raczej leży odłogiem, posiadanie jednej lub kilku książek z czasów sprzed Wielkiego Błądzenia uchodzi za niewyobrażalne bogactwo. 

Książka jest interesująca, choć również dość trudna w odbiorze. Warto przeczytać. Polecam.

.