wtorek, 25 maja 2021

Praca zbiorowa, G. R. R. Martin , G. Dozois i inni, Niebezpieczne kobiety

Praca zbiorowa,

George  R. R.  Martin, Gardner  Dozois i inni, 

Niebezpieczne kobiety 



Wydawnictwo:  Zysk i S-ka

Data wydania: 2015 r.

ISBN: 9788377855713

liczba str.: 954

tytuł oryginału: Dangeorus Women

tłumaczenie: praca zbiorowa

kategoria: fantastyka



recenzja opublikowana na lubimyczytac.pl:

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/240842/niebezpieczne-kobiety/opinia/63685998#opinia63685998





Księżniczki i królowe, albo czarni i zieloni,           
[ w: ] G.R.R. Martin, Gardner Dozois,
 Niebezpieczne kobiety


Tom opowiadań zatytułowany „Niebezpieczne kobiety”, któremu patronują G. R. R. Martin i Gardner Dozois, zawiera najpierw wstęp Dozoisa 21 opowiadania, 21 autorów. Swoim zwyczajem szerzej zajmuje się jednym i dokonuję wyboru. A wybór był chyba najbardziej oczywisty czyli powrót do Westeros, czyli uniwersum wykreowanego przez G. R. R. Martina. Co nie znaczy wcale, że pozostałe opowiadania były nie warte tego, żeby je poznać, bo mamy takich autorów, jak Abercrombie, Sanderson, Diana Gabaldon i wielu innych, a to gwarantuje kawał dobrej literatury. Temat wiodący, coś o niebezpiecznych kobietach. Są to różne uniwersa fantasy, i sf, ale też mamy motywy historyczne oraz kryminały, czyli każdy powinien znaleźć tutaj coś dla siebie w tej książce.


Akcja opowiadania „Księżniczki i królowe, albo czarni i zieloni” ma miejsce w Westeros, ok 200 lat przed wydarzeniami w cyklu „Pieśń lodu i ognia”, który zaczyna oczywiście „Gra o tron”. I na wejściu dowiadujemy się, że mamy prawie taką samą grę o tron jak tą znaną z książkowego cyklu, tutaj nastąpił podział panującego rodu Targarienów, jak można się domyśleć, pozostałe rody w tym Lannisterowie i Starkowie opowiedzieli się po prostu, którejś ze stron, popierając stronę czarnych lub zielonych. Niebezpieczne kobiety owszem tu są, prowadzą skomplikowane gry polityczne, często prowadzące do batalii nie tylko na salonach, ale też na licznych polach bitew, bo jak mniemam te westerowskie gry o tron są bardziej wciągające niż wszystkie gry hazardowe razem wzięte, a stawka jest dużo wyższa, bo to nie chodzi o jedno życie, ale często o życie wielu ludzi. Myślę, że nie ma wielkiej potrzeby wczuwania się w motywy fabularne po za tym, że warto wspomnieć, że z jednej strony mamy córkę Viserysa I Rhaenyrę, a drugą była żona zmarłego króla Alicent, wspierała ona swojego syna Aegona, też pretendenta do tronu, i to ona przewodziła frakcji zielonych, a więc ci od Rhaenyry to byli czarni. No i poszli na całość, z grubsza podobnie jak to było w cyklu.

Podsumowując klimat opowiadania jest, smoki są, walka jest, właściwie jest to równie dobry materiał na wielotomowy cykl co sama „Gra o tron”, ale małe są szanse, że zrobi to sam Martin, bo cykl „Pieśń lodu i ognia” jest obliczony na jeszcze dwa tomy i nikt pojęcia nie ma kiedy powstaną. To opowiadanie i pozostałe warto przeczytać. Co prawda prawie tysiąc stron to troszkę tego czytania jest, ale na pewno warto zajrzeć do książeczki i zagłębić się w lekturze. Samo opowiadanie zatytułowane „Królowe i księżniczki albo czarni i zieloni” ma około stu stron, więc jak na standardy gatunku jakim jest opowiadanie jest spore. Polecam.







sobota, 8 maja 2021

Oliver Bowden , AC - Pustynna przysięga

  Oliver Bowden, 



Assasins Creed - Pustynna przysięga 



cykl: Assassins Creed, t. 9


Wydawnictwo: Insignis 

Data wydania; 2018 r. 

ISBN: 9788365743763

liczba str.: 360

tytuł oryginału:   Assassin's Creed Origins: Desert Oath

tłumaczenie: Michał Jóźwiak 

kategoria: fantastyka, gry komputerowe 



recenzja opublikowana na lubimyczytac.pl: 

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4823490/assassin-s-creed-origins-pustynna-przysiega/opinia/62822894#opinia62822894

                                                                          


                             

                                                                                                                        

Przeczytałem kolejną część książkowego cyklu „Assassins Creed” jest to część zatytułowana „Assassins Creed – Pustynna przysięga”, która nawiązuje do gry „Assassins Creed Origin” miejsce akcji, starożytny Egipt, czasy królowej Kleopatry, ostatniej władczyni Egiptu, pochodzącej z greckiej dynastii Ptolemeuszy. Później Egipt stał się rzymską prowincją. Pierwszy raz w serii gier mamy podróż do zaświatów, gdzie jest opowiedziane o czasach świetności Egiptu w czaszach faraonów. Do podobnego pomysły twórcy powrócili w „Assasins Creed - Valhalla, gdzie gracz jako jeden z nordyckich bogów ma okazje wybrać się do Asgaardu i Jotunhaimu. Ale najlepszą ciekawostką jest dodana ścieżka przepełniona konkretną wiedzą historyczną dotyczącej zabytków w całym Egipcie. Ta wirtualna podróż po starożytnym Egipcie w grze, z której podobno korzystają Egiptolodzy w swojej pracy naukowej, ponieważ jest to najlepsza wizualizacja starożytnego Egiptu jaka kiedykolwiek została stworzona. Dowodzi to niezbicie nie pierwszy raz perfekcyjnej dbałości o detale historyczne twórców. Wcześniej była okazja wspomnieć o doskonałej wizualizacji katedry Notre Dame w Paryżu, która była w jednej z poprzednich gier cyklu, i ona jest pomocna w rekonstrukcji obiektu po pożarze. Dowodzi to tego, że nie można lekceważyć potencjału kulturowego jaki jest w grach komputerowych. A książki z tej serii są dobrym wprowadzeniem do zagadnień lub możliwością do pogłębienia wiedzy o motywach gry dla graczy.                                                                             


Jeżeli chodzi o motyw tytułowej pustynnej przysięgi dotyczy ona medżajów, jedna ze starożytnych nazw asasynów, z gry dowiemy się, że kolejną nazwą będzie Ukryci, która funkcjonować będzie około tysiąca lat, zanim ostatecznie nazwą się asasynami. Podobnie było z templariuszami, są nazywani Zakon Pradawnych lub Zakon Starożytnych, aż do czasów kiedy rozgrywka między Zakonami przeniesie się do Ziemi Świętej. Dowiadujemy, że kiedyś medżajów było więcej i opiekowali się oni Egiptem. Teraz, w czasach Kleopatry, medżaje są nieliczni, są nimi para znana z gry Bayek i Aya. Bayek zajmuje się typową asasyńska robotą. A Aya wzięła w ręce los całego zakonu i udała się do Rzymu. Spojlerować nie będę, ale można się domyśleć jak było. Bayek i Aya wiernie służyli królowej Kleopatrze, ale, że wydało się kim jest templariuszowski Ojciec Zrozumienia i wynikało z tego, że ideały królowej są inne niż, to Bayek i Aya zmuszeni byli zmienić front. Książka jak większość z książkowego cyklu przygotowuje czytelnika do tych wydarzeń. Pustynna przysięga dotyczyła tego, że Medżaj Bayek przysiągł chronić rodzinnej osady Siwa, a ponieważ doszło do masakry w miasteczku, w czasie gdy Bayek udał się w jakiejś tajemnej misji do Aleksandrii. Zginął w niej syn Bayeka Khemu. Drobiazgowe śledztwo wykazało, że to robota Zakonu Starożytnych, to Bayek wziął się za krwawą, acz skrytą asasyńską robotę, i wszelkie przyrządy służące do zabijania, w tym słynne ukryte ostrza poszły w ruch. Czytelnik trafia w książce do Biblioteki Aleksandryjskiej dowiedzieć się jakie plany mają asasyni, czyli dobić medżajów, bo chociaż wiedzą, że to pieśń przeszłości, to jednak wciąż doceniają swoich wrogów. No ale jak wiemy, że zarówno dzięki Bayekowi jak i Ayi ten zakon ma się całkiem dobrze przez kolejne wieki.



Książka jest interesująca. To jest kolejna bardzo ciekawa odsłona walki templariuszy z asasynami i na odwrót. Pojawiają się kolejne postaci historyczne w tym królowa Kleopatra i Juliusz Cezar. Dbałość o szczegóły historyczne jest zachowana, choć cała koncepcja jest oparta o szereg teorii spiskowych, ale tutaj to działa i akcepty między historia a fikcją są fajnie rozłożone. Książkę oczywiście warto przeczytać.